Gra w kości dla dzieci – odczulanie jąkania.

Gra, w zamyśle autorki,  jest przewidziana dla dzieci (2-4 osób),ale wg. mnie, w grę mógłby (a nawet powinien) grać rodzic z dzieckiem  – ma to dodatkowy wymiar lepszego poznania jąkania przez rodzica, który również wykonuje ćwiczenia.

Na podstawie Ellen Bennett, Teksas USA (http://www.mnsu.edu/comdis/isad9/papers/therapy9/bennett9.html)

Terapia jąkających się dzieci w wieku szkolnym i nastolatków powinna być wyzwaniem, ale równocześnie zabawą. Działania, dające klientom możliwość dokonywania wyborów, mogą wzmocnić ich wewnętrzną motywację, która jest niezbędną cechę sukcesu terapeutycznego. Bennett (2006) zidentyfikowała dwa sposoby motywowania klientów: tworzenie kompetencji i zapewnienie swobodnego uczenia się, dzięki dokonywanym wyborom. Upłynniające kości (Fluency Yahtzee, Bennett 2005) to gra, która zawiera te motywacyjne koncepcje i jest wzorowana na tradycyjnej grze w kości.

Klienci mają wiele okazji do ćwiczenia różnych strategii modyfikacji mowy i strategii odczulania, podczas grania w rywalizacyjną, zabawną grę. Poniżej znajduje się opis gry i sposób jej rozgrywania.

Cel:

Gra, w której dzeci ćwiczą wiele strategii i są angażowane w dokonywanie wyborów.

Materiały:

5 oklejonych symbolami (strategii modyfikacji mowy) kostek do gry (uproszczeniem jest przypisanie każdej ze ścianek standardowej kostki, jednej ze strategii), 4 zestawy różnokolorowych żetonów (łącznie 20), kubek na kości, plansza do gry (rys.3), tablica z wyjaśnieniem symboli (rys.1)

Zasady:

Celem gry jest zdobycie jak największej liczby punktów, rzucając kośćmi i dopasowując jak najwięcej symboli reprezentujących narzędzia modyfikacji mowy. W grę mogą grać jednocześnie maksymalnie cztery osoby. W każdej turze można rzucić maksymalnie trzy razy. Im więcej symboli zostanie dopasowanych, tym większa będzie liczba zdobytych punktów.

Poniżej poszczególne kroki gry:

KROK1

Każdy gracz pobiera 5 żetonów tego samego koloru. 5 (oznakowanych) kostek umieszczanych jest w kubku. Przed graczami rozkładana jest plansza oraz tablica w z wyjaśnieniem symboli.

Strategie użyte w tej grze obejmują: „łatwe odbicia” (powtórzenia jako umyślne jąkanie), łatwe początki (strategia kształtowania płynności), triady (odczulania), łagodne przejścia (przedłużenia używane jako umyślne jąkanie) i wyciągania – pull out (radzenie sobie w chwili jąkania). Objaśnienie symboli znajduje się poniżej:

Rys.1 – objaśnienie symboli

KROK2

Wybór gracza, który rozpoczyna grę. W pierwszych ruchu rzuca się wszystkimi pięcioma kośćmi. Na podstawie symboli widocznych na ściankach kości (lub ilości oczek, w zależności od rodzaju kostek) gracz decyduje, jaką strategię będzie ćwiczył. Jeśli wypadły pasujące symbole (oczka), można teraz przestać rzucać i zdobyć punkty – lub gracz może kontynuować rzucanie, mając nadzieję, że zdobędzie więcej punktów. W drugim i trzecim rzucie można użyć dowolną ilość kości (część z nich można odłożyć). W dowolnym momencie można zmienić strategię i ją odpowiednio dopasować. Można zdobyć punkty już po drugim rzucie, jeśli jednak gracz decyduje się na trzeci rzut, to ten wynik jest ostateczny.

Po trzech rzutach kośćmi gracz sumuje pasujące kości i zaznacza wynik, umieszczając odpowiedni żeton na tablicy wyników. Następnie gracz wybiera słowo, frazę lub zdanie, które mówi, wdrażając wybraną strategię modyfikacji mowy. To kończy turę tego gracza. (grę można oczywiście rozszerzyć stosując dodatkowe karty, ilustracje, listę „trudnych słów”, książki z obrazkami, itp. aby gracz miał większy zasób słów).

Poniższy rysunek (Rys.2) przedstawia przykład trzech rzutów (kolejka dla jednego gracza).

Rys. 2 – po trzech rzutach

Rysunek 3 przedstawia wygląd planszy, po zakończeniu tury pierwszego gracza. Każda osoba po kolei rzuca kośćmi. Jeśli przy trzecim rzucie wszystkie wyrzucone strategie są już wykorzystane, traci się kolejkę. Dwóch lub więcej graczy może umieścić swoje żetony na tym samym polu na planszy. Gra kończy się, gdy jeden z graczy umieści wszystkie żetony na planszy gry.

Rys. 3 – plansza gry, po pierwszej kolejce gracza

Rysunek 4 przedstawia przykładową tablicę wyników na koniec gry. Następnie gracze sumują swoje wyniki, dodając numery kolumn nad każdym ze swoich żetonów.

Gracz z największą sumą wygrywa!

Rys.4 – plansza, koniec gry.